Gekrompen

Ik neem plaats in de bus op het zitje achter de ruimte die voorzien is voor de kinderwagens. Een slechte keuze. Mijn voeten raken de vloer niet. Als ik mijn zitvlak naar voren schuif, kan ik eventueel met de tippen van mijn schoenen de grond kussen. Ik ben geen vijftien jaar meer en schuif mijn zitvlak snel terug naar achteren. Telkens wanneer de bus vertraagt of versnelt, wiebelen mijn benen. Ik lijk wel zes.
Vijf minuten eerder spreek ik aan de bushalte een roodharige vrouw aan. Ze lijkt op iemand van heel lang geleden, maar ze is het niet. Dat laat ze me uiterst minzaam weten. “Ik organiseerde daar toen een tekenatelier,” ratel ik verder tegen de vrouw, die zo klein mogelijk glimlacht en af en toe haar frêle schouders ophaalt. Ze heeft precies dezelfde bos rode krullen en dezelfde felblauwe ogen met donker aangezette wuivende wimpers. Waarom doet ze nu zo moeilijk? Waarom kan ze niet gewoon die vrouw van toen zijn?
Eenmaal in de bus diept ze uit haar tas een agenda van een indrukwekkend formaat op en begint ijverig aantekeningen te maken, mogelijk over een labiele lesbienne aan een bushalte. Mijn agenda is nog niet half zo dik als die van haar en mijn benen flapperen willoos heen en weer.
Een kwartiertje daarvoor zat er op het werk een man tegenover mij. Vanonder duistere wenkbrauwen staarde hij me aan alsof hij me wilde opeten. Die man zat daar niet vrijwillig. “Ik doe wat ik moet doen,” zei hij en leek een grom in zijn keel te onderdrukken. “U bent een insect,” liet zijn blik me weten. “Het soort dat je net zo goed even kunt opeten. Niet omdat je het beestje graag lust, maar simpelweg om er vanaf te zijn. Daarnet zat het ongediertje er nog. Hap. Slik. En kijk eens aan: weg vliegje.”
Even later zit ik in de bus met slingerende pootjes. Ik moet gekrompen zijn. Ik ben Alice. Alice in Liefdeloosland. De hele busreis bedenk ik manieren om te groeien. Grabbel naar figuurlijke grootmakers in mijn geheugen. Speur naar situaties waarin ik kortstondig reuzin was. Wanneer de bus zuchtend aan mijn eindhalte stopt, spring ik van mijn stoel en struikel de trapjes af. Ik weet wat me te doen staat: als een hazewind naar huis rennen en me daar terug groot laten kussen.

Reacties

elke zei…
*spring ik van mijn stoel*. Ik zie het zowaar voor mijn ogen gebeuren. Geweldig stukje weerom :-)
14 mei 2011 om 15:41
Unknown zei…
Bedankt, Elke.
15 mei 2011 om 00:34
Louise Stefani zei…
Je hebt een heerlijke fantasie meid! Ik geniet mee!

je buddy van de schrijfdag alias Louise alias meisje van dertig ;-)
15 mei 2011 om 08:10
Unknown zei…
Joepie Louise (die undercovernaam staat je ook wel!). Ben vereerd je hier te zien.
15 mei 2011 om 12:09
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Week in stukjes

1. Met de autobiografie van Roald Dahl in een zakje wandel ik de Standaard boekhandel uit en denk aan een uitspraak die Dahl ooit deed : “Above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places.” Laat ik dat maar eens doen in plaats van blind, in gedachten verzonken rond te wandelen, bedenk ik, en kijk ongegeneerd naar een man die tegen de gevel van een huis geleund staat. Zijn linkermouw is leeg, stel ik geïnteresseerd vast, en hij steekt een beetje zielig in de zak van zijn anorak. De man staart me dreigend aan alsof ik de arm eigenhandig van zijn magere lijf heb afgedraaid. Ik begrijp zijn frustratie. Stel dat hij een vreselijke vrouw heeft. Hij zou zelfs niet eens in staat zijn om haar eigenhandig de strot dicht te pitsen. Begrijp me niet verkeerd: hij zou zoiets nooit doen, nog geen vlieg wenst hij kwaad toe. Maar het feit dat er ineens zoveel minder opties zijn. Dat wringt. 2. In de krant lees ik
Meer lezen

Boek: smaakmaker (1)

Een driedubbele flikflak. Tien eieren opeten in één minuut. 12.345, 98:738.001. Een flaptekst schrijven. Wat hebben ze gemeen? Na twee dagen zwoegen (met de bereidwillige hulp van A. Wijnants) op de flaptekst van mijn debuutroman die in februari 2014 bij Prometheus gaat verschijnen weet ik het wel. Aartsmoeilijke opdracht. Ik schotel hem u hier voor: "In de afloop van een miskraam wordt de jonge vrouw Else met haar eentonige leven geconfronteerd. In die verwarde periode aanvaardt ze een aanbod als gouvernante bij een adellijke familie op een landgoed in de buurt van Barjac. Ze besluit nogal impulsief om haar vriend, familie en veilige omgeving achter te laten. Al snel blijkt dat het beklemmende verleden waaraan ze wil ontsnappen, mee de grens overgestoken is, nog meer dan zij vermoeden kan. Er komt een mysterieuze band tussen haar verleden en dat van de adellijke familie aan het licht. Gaandeweg komt Else tot inzichten over haar jonge leven, haar verleden en wat haar te doen staat
Meer lezen

Gedeelde slaap

Ze vinden het niet eerlijk, ons addergebroed. Jullie slapen elke nacht samen in één bed, klagen ze. Zij willen dat ook. Hij is negen en zij is zeven, broer en zus, en ze kunnen pruilen als de besten. Ze doen ons gedienstig voor hoe ze het willen hebben: de hele pluchen dierentuin verhuist naar het bed van hem, ook haar kussen en donsdeken en dan wringen zij hun kleine lijfjes tussen al dat zachte beestengeweld in. Dat past allemaal heel goed, en nee, niemand gaat uit de ark, excuseer het bed, vallen. Hij slaapt tegen de muurkant geplakt, galante heer dat hij is. Zij neemt een royaal stuk van het bed in, voluit, zoals zij in het leven staat.   Wij vermoeden dat ze vooral de tijd die aan het slapen voorafgaat gezellig vinden:   het giechelen, de beren die uit de boot vallen, nog meer gegiechel, want hij speelt de clown en zij lacht tot ze er de hik van krijgt en dan doet hij er nog een schepje bovenop, een kwart show van Hans Teeuwen (die hij, drukken wij hem op het hart, enkel binnens
Meer lezen