Het zat zo...

Het zat zo, hij was een ventje op een communiefoto op het nachtkastje van mijn zus, zijn haren waren o zo blond en lagen netjes in de plooi, en zijn jasje was blauw met revers, och, een mens kon niets anders dan daar engelenvleugels onder vermoeden, zo lief zag dat ventje eruit.
Het zat zo, hij was de tengere jongen die soms met zijn lief voorbij fietste in de straten van mijn dorp, en als ik nu zoek in het archief onder mijn hersenpan, dan vind ik daar geen groet of een in elkaar gehaakte blik van terug, en ergens is het betreurenswaardig dat dingen verloren gaan omdat we nog niet weten wat er van zal komen.
Want het zit natuurlijk zo, dat we niet alles kunnen weten, het is mogelijk dat die jongen en ik gelijktijdig wakker lagen en dezelfde treinen hoorden voorbijrijden,  heel goed mogelijk, want we woonden niet ver van mekaar, misschien schrokken wij van dezelfde vliegtuigen op,  wie weet of niet dezelfde vogel door ons heen klonk, gisterenavond, elk alleen (Rilke), het is mogelijk, maar wij kunnen dat niet weten, alleen een Grote Geschiedschrijver boven op een wolk kan reconstrueren hoe dat gaat met mensen die elkaar ooit gaan ontmoeten, en dus scheerden wij, de jongen en ik, regelmatig rakelings langs elkaar heen, dat kan niet anders, maar nooit dicht genoeg, nooit dicht genoeg.
Het zat zo, er was iets op til, het toeval kreeg de hulp van een lieftallige deerne uit hetzelfde dorp, op een dag stapte ze op dezelfde bus en redde mij in één ruk door van de vergetelheid en weekendfilms, en toen, ineens, van het ene moment op het andere, werd het ventje van de foto en de jongen op de fiets, die misschien ook naar treinen luisterde, zomaar ineens, werd hij de jongen naast me aan de toog.
Het zat zo, er kwam nog wel wat meer bij kijken, muziek en woorden en wijn en soeskes en de kriebel in de buik en verlegenheid en misverstanden en moed verzamelen en wachten en tussen de regels door en opnieuw moed verzamelen en de stijgende wanhoop en denken dat er nooit meer iets van komen gaat.
Het zat zo, dan toch, eindelijk werd hij de jongen die mijn hint begreep, de jongen die er niet teveel woorden aan vuil maakte en mij kuste, en ik zou u wel willen vertellen welke de soundtrack van onze kus was, maar wij herinneren ons andere melodieën en dus laat ik het over aan uw verbeelding.
Het zat zo, hij kon zo schoon naar mij kijken, dat ik vergat mijn buik in te trekken.
Het zat zo, hij kon zo schoon naar mij luisteren, dat ik, zoals voorheen, weer terug praatte vooraleer ik nadacht.
Het zat zo, hij kon me zo lief vastpakken, dat ik toen al wist dat er veel moest gebeuren om mij nog uit die oksel te krijgen.
Het zat zo, hij was het lief dat achter elke wolk de zon kon zien en in elke omgevallen steen een paleis, en dus kochten we een huis met duizend kamertjes en hij haalde alle muren naar beneden, en in onze woeste tuin zaten we met onze voeten op de tafel en een glas wijn in onze handen en een boek voor mij en een kruiswoordraadsel voor hem, en eerlijk waar, we dachten dat we nooit meer op reis zouden moeten gaan, want hier was alles wat we nodig hadden.
Het zat zo, hij was content en ik ook, en van al dat graag zien, daar kwamen kinderen van. Ze schreeuwden zich de wereld in en we legden hen bij ons op de kamer en oefenden ons in harmonieus ademhalen en leven.
Het zit zo , we zijn nu zeventien jaren verder na de eerste kus en hij is nu mijn man, wij zijn  getrouwd, wij durfden dat, ik durfde dat, want als ik thuis zit, zo zonder schmink en met vet haar, dan zegt hij nog dat hij me graag ziet, en hij kan niet goed aan mij voorbij lopen zonder me even aan te raken, en nog iets, als ik zaag, dan  zegt hij nooit dat ik zaag, nog altijd niet na zeventien jaar, en als ik iets grappigs zeg, dan lacht hij, en daar krijg ik nog altijd, elke keer weer kriebels van in mijn buik. (En als we al eens fronsen of de tanden laten zien, dan nooit te lang, want dan komt hij zo een beetje, of ik ga zo een beetje en och ja, om er rap vanaf te zijn, maken we het snel weer goed.)
Dus, wat ik nu eigenlijk de hele tijd al wilde zeggen, het zit zo: ik zie die man nog altijd heel graag.