Een hart in een doosje

In het eerste studiejaar begon het te kriebelen. Dat merkte ik toen op mijn dagelijks gestelde vraag ‘hoe is het geweest op school’ een ‘goed, we hebben meisjes gespioneerd’ volgde.  Enige tijd later vroeg hij me of ik geen mooi doosje voor hem had en toonde me in zijn openvouwde handje een steen in de vorm van een hart. Terwijl hij het geschenkje met de grootste omzichtigheid op een watten bedje in een cilindervormig horlogedoosje schikte, droomde hij luidop een beetje weg over het frêle meisje in zijn klas. Ik smolt en vermoedde dat zij dat weldra ook zou doen, maar het  draaide enigszins anders uit. Prins kwam na school naar huis met zijn hart in zijn knuistje en zijn kwetsbare jongensziel onder zijn arm. Over het doosje, het mag gezegd, was ze laaiend enthousiast geweest. ‘O, leuk, hier kan ik mijn armbandjes in leggen,” had ze gekird. Maar het hartje was als een zielig schuitje tegen zijn boterhammendoos gestrand, nadat ze het hem achteloos tussen de kruimels door terug had toegeschoven. Edoch,  jongensharten herstellen snel op die leeftijd. Veel meer dan een dessert was er die dag niet voor nodig.
Dochter werd al sneller iets gewaar. In de derde kleuterklas beoefende zij reeds de kunst van het giechelen, het hoofd ietwat schuin. Voor even dan toch, want het verveelde haar al snel.
Al bij al stelt wat ik hoor en zie me gerust: ze zijn lief voor mekaar, die jongens en meisjes. De heertjes staan al eens tegenover elkaar als schattige haantjes met sponsen spieren, maar tussen de seksen blijft het bij onschuldig plagen en giechelen, elkaar achterna zitten of een kus die dichter bij het oor dan bij de mond belandt. En laat ik vooral niet vergeten te vermelden dat ondanks het beperkte arsenaal aan flirttechnieken er geen brokken gemaakt worden.
Soms kijk ik als ouder vooruit: hoe zal mijn zoon later, als zijn sproeten verbleekt zijn en het testosteron door zijn lijf jaagt, met meisjes omgaan? Gezien zijn ietwat bedeesde natuur en met een zachtmoedige vader als voorbeeld zie ik de jongen niet meteen transformeren in een man die onuitgenodigd met zijn vuile laarzen de grenzen oversteekt. En hoe zal dochterlief zich later tegen opdringerig manvolk verweren? Rad van tong is ze en fel in haar gebaren. Dus voorlopig hoef ik me daar ook geen zorgen over te maken.
Maar laat ik hier toch maar even oefenen, voor later. Lieve dochter, als een man te dichtbij komt, zo dichtbij dat  het alarm in je buik loeiend afgaat, ga er dan niet aan voorbij. Want dat alarm is geen goedkope, haperende rookmelder. En nee, je bent niet flauw, als je er iets van zegt.  
Lieve prins van me, flirten is een subtiel spel. Het heeft niets met grove borstels te maken, maar alles met fijne penseelstreken. En, nee, gemakkelijk is het niet, lichaamstaal kan verwarrend zijn. Schrik ik je af met mijn woorden? Dat is niet de bedoeling,  jongen. Laat ik je geruststellen, we zijn echt niet van porselein. Wij, althans de meesten onder ons, hoeven niet perse op een troon gezet te worden, maar de tijd dat we met de haren de grot in getrokken werden is definitief voorbij, en de verbale oervariant  daarvan zal altijd verloren raken in bevallige dovemansoren. Vinden jullie het allemaal nogal verwarrend? Ik kan jullie een trucje verklappen: als de lichaamstaal van de anderen je voor een raadsel stelt, vraag dan gewoon wat ze ermee bedoelen, met hun glimlach, of het handgebaar, met de stilte tussen hun regels. Zo simpel en vanzelfsprekend kan het ook zijn.  En gegarandeerd komt er dan die mooie dag waarop ze het hartje houden en het doosje teruggeven.