Regenboog

In den beginnen was er de vrije wil. Dat heeft hij in een verstrooid moment zo beslist en dus heeft hij het er eigenlijk zelf een beetje naar gemaakt dat de mens zijn heil in de wetenschap ging zoeken. Niet dat ik helemaal van god los ben, ’t is te zeggen, ik hang nog enigszins vast met een veiligheidsdraadje, want het is een toornig wezen, hij die ons naar zijn evenbeeld zou geschapen hebben. De tijd dat ik hem na elke ontkenning stilletjes mijn excuses aanbood, is ondertussen voorbij.  Maar toch, zie je me al staan straks, helemaal op mijn ongemak, cirkeltjes in de wolken draaiend met de punten van mijn schoenen en dat het baardwezen dan  ‘Awel?’ dondert? Als ik niet al morsdood was, zou ik wel eens een tweede keer kunnen sterven van de schrik.
Mensen die van god los zijn, dienen hun kinderen niet naar een katholieke school te sturen. Dat spreekt voor zich. En bovendien was onze prins een schrikachtig kind dat als baby na elk onverwacht geluid, een deksel die op de grond kletterde of een vlieg die neerdaalde op de tafel, met opengesperde ogen en de handjes en voetjes omhooggestoken in de wieg op het einde van de wereld lag te wachten. Zo iemand hoor je met zijn pantoffeltjes aan een lieflijke freinetschool af te zetten. Het kind zou niet eens weten dat hij niet meer thuis was, zo gezellig zou het er daar aan toe gaan. Helaas diende ik dan wel elke dag een wereldreis te ondernemen van 15 kilometer. Overtuigingen zijn enkel aangenaam als ze het praktisch gemak volgen en u moet weten dat wij pal tegenover een grote katholieke school wonen. Echt waar, als je de wind in de rug hebt, moet je even opletten dat je er niet aan voorbij waait. Konden we de auto laten staan. Goed voor het milieu. Ook belangrijk. Te voet naar school. Gezonde buitenlucht in de neus van onze kinderen. Het is maar hoe je het bekijkt. En gemakkelijk, dat ook natuurlijk.
In het lessenpakket van onze kinderen zit dus een flinke hap godsdienst. Tot nu toe hebben we er geen traumatische ervaring aan over gehouden. Tot ik onlangs  prins hielp met het voorbereiden van zijn toets. Het ging over de ark van Noach. Waarom redde God Noach en zijn familie? las ik hardop. Omdat Noach en zijn familie lief waren, stond er. Dat die Noach een  etter met een drankprobleem was, mompelde ik, want dat had ik in een boek van Julian Barnes gelezen. Wat zeg je, mama? vroeg prins. Niets jongen, helemaal niets, zei ik en ging vlug over tot een meerkeuzevraag: Wie/wat maakt een regenboog? Antwoord één luidde: regen en zon. Antwoord twee ben ik vergeten, maar het was iets in de aard van ‘de Farizeeërs na een avondje stappen’ en bij antwoord drie, waarvan het bolletje met potlood was ingekleurd, stond: God himself. In afwachting van het antwoord, klemde ik mijn kaken op mekaar. God, antwoordde prins olijk en overtuigd, waarop ik draad en naald nam en mijn mond dichtnaaide. Is er iets, mama? vroeg prins. Welnee, welnee, mompelde ik, want ik wilde het kind zo vlak voor zijn toetsenweek niet in de war brengen. Ik heb gezwegen en ik zwijg nog steeds. Het valt me zwaar, god, u mag dat weten. Maar ik ben geduldig. Op een dag zullen zon en regen voor mij een boog maken, een dubbele als het even meezit, en dan zal ik het hen vertellen. Had u me maar niet met een vrije wil moeten opzadelen.

En voor het onderwijzend personeel, het zit dus zo: “De regenboog wordt veroorzaakt door breking en weerkaatsing van zonlicht in waterdruppels. Deze zweven of vallen vrij en hebben dankzij hun oppervlaktespanning een bolronde vorm. Het licht breekt bij het binnengaan van een druppel, weerkaatst aan de achterkant van de druppel, en treedt na nog een breking aan de voorzijde uit, zoals uit een prisma. De verschillende kleuren in het witte zonlicht breken onder verschillende hoeken, wat een spectrum oplevert. De waterdruppel werkt dus tegelijk als een spiegel en een prisma.” (wikipedia)