Wijvenweek (4) - Schop

Beste lezer,

Als je schrijft over iets zuurs, is de kans groot dan je zelf klinkt als een augurk. En dat wil ik niet. Daarom heb ik Pippi Langkous ingeschakeld. Ze is dan wel groot geworden – de pillen van de zolder bleken niet te werken -  maar haar paard loopt nog steeds rond in Villa Kakelbont  en ze eet nog regelmatig slagroomtaarten voor ontbijt. Haar vlechten heeft ze ingeruild voor een onbestaanbaar hoog kapsel, maar haar puntige heksenschoenen zijn nog altijd een maatje te groot. Want goede dingen, zo beweert zij, moet je niet veranderen. Zo blijft ze nog steeds om meducijn vragen, ook al weet ze ondertussen wel beter. Toen ik haar mijn probleem voorlegde, kwam ze onmiddellijk van het dak af waar ze lag te zonnen met mijnheer Nilson en zocht de apotheker op. Ziehier het verslag van haar bezoek.

“En wat mag het wezen?” vroeg de oude man. Als kind bracht ze hem al eens in verwarring, maar nu waren haar bezoekjes een welkome afwisseling tussen de saaie om Dafalgan en Nurofen vragende dorpsbewoners.
“Het is niet voor mij, hoor,” zei Pippi en bekeek een doosje vitamines alsof het toverpillen waren. “Het is voor de anderen.”
De apotheker grinnikte.
“En wat scheelt er dan precies met de anderen, als ik vragen mag?”
Pippi keek dromerig naar buiten. Haar aandachtsprobleem was nog steeds legendarisch.
“Wat hebben ze dan?” drong de farmaceut vriendelijk aan. “Hebben ze misschien last van spoenk?”
Het was al anderhalve maand geleden dat hij nog een grapje had gemaakt en hij genoot intens van de kriebel die hem dat bezorgde in zijn buik.
“Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben,” zei Pippi ernstig. “Maar zeker zijn we natuurlijk nooit.”
“Natuurlijk niet,” kuchte de oude man, waarop Pippi zich vertrouwelijk naar hem toe boog en fluisterde: “Maar ik kan je wel wat meer vertellen over die anderen, als je dat verder kan helpen.”
“O, alsjeblieft, vertelt u vooral verder,” giechelde de man. Hij zat nog steeds met spoenk in zijn hoofd.
“Die anderen zijn het soort,” begon Pippi bedachtzaam en legde haar wijsvinger op haar neus die nog steeds vol sproeten stond, “dat eerst naar het rotte plekje gaat zoeken als je ze een appel geeft en daar dan heel lang over gaat zeuren. Het maakt voor hem niet uit hoe lekker die appel is. Meer nog, hij vergeet hem op te eten.”
“Ach, dat soort,” zuchtte de oude farmaceut. “Spijtige zaak, zeer spijtige zaak.”
“Dus je kent ze ook: die anderen die altijd alles beter weten en wolken voor de zon trekken en zoet in zuur veranderen en gekwetsten omver lopen om de schuldigen aan de paal te nagelen? ... Goed zo. En, wat denk je? Zou het besmettelijk zijn, Peter Pillendraaier?”
“U hoeft niets te vrezen,” zei de apotheker snel. “Mensen met paarden en aapjes zijn immuun voor zulke zaken.”
Hij deed daarbij erg zijn best om ernstig te kijken en ging toen verder:
“Maar ik vrees dat ik u teleur moet stellen, mijn beste Pippi. Voor moraalridders, azijnpissers, betweters en mierenneukers bestaat er geen medicijn.”
Zijn lievelingsklant trok een pruilmond en liet ondertussen een doosje op haar hoge kapsel balanceren.
“Maar wat moet ik dan met die augurken? Kan je niet zo hier en daar wat mengen?
“U weet best dat ik op zulke verzoeken niet meer kan ingaan,” zei de oude man gespeeld streng en plantte zijn met witte haren begroeide handen op de toonbank. “Maar ik weet wel iets anders wat zou kunnen helpen.”
“Echt waar?” riep Pippi vurig, terwijl het doosje met keelpastilles kletterend op de grond viel.
“Echt waar. Wat volgens mij nog het beste werkt, is de ouderwetse schop onder de kont.”

En zo komt het dus, beste lezer, dat ik vandaag goed nieuws kreeg. Pippi Langkous, in eigen persoon, belde tien keer na mekaar bij me aan en kwam zingende de drempel over:
“Schop onder de kont, schop onder de kont, dat maakt de anderen weer gezond.”
U bent gewaarschuwd.