Your skin makes me cry

In de auto op weg naar de bank. Ik luister naar twee stuntelende kandidaten die meedoen aan een quiz op Studio Brussel. Ze slagen er niet in om bij de begintonen het juiste lied te plaatsen. Nirvana, zegt er één. The Seks Pistols, denkt de ander luidop.
‘O gij, dwazen!’ roep ik. ‘Een hond met een dubbele oorontsteking kan zelfs horen dat het hier om Creep van Radiohead gaat!’
Zelf ken ik, net zoals de twee deelnemende sufkoppen, de antwoorden op de daaropvolgende vragen ook niet. Op de één of andere manier is het mij ontgaan dat de rode onderbroek van het nieuwe supermanpak gaat sneuvelen. Die hele superman laat mij trouwens siberisch koud. Zelfs zonder onderbroek. U had toch ook al van het begin door dat Clark Kent en hij één en dezelfde persoon waren? Van hetzelfde laken een broek bij Zorro. Ik heb het al eens eerder geschreven in een ander verband: ze mogen mij veel wijsmaken, graag zelfs, maar ik moet het wel geloven.
Na de quiz laten ze bij Studio Brussel het hele nummer op ons los. Ik geef een flinke draai aan de volumeknop en zing luidkeels mee. Naar mijn gevoel klinkt mijn duet met Tom York fantastisch. Een verklaring heb ik er niet voor, maar vanaf volume 17 op mijn autoradio produceer ik het geluid van een nachtegaal. Het werkt zelfs nog beter als ik stofzuig. Ik zeg het u: als een engel zing ik dan. In een zoet soort zelfbegoocheling waan ik me de waardige opvolgster van Amy.
‘Your skin makes me cry’ zingen Tom en ik. Die zin doet iets met mij. Heeft hij altijd al gedaan. Van York zelf ben ik minder gek. Waarschijnlijk ooit iets te lang naar een televisiebeeld van het speekseldraadje dat van de zangers mond naar de micro liep zitten kijken.
‘I don’t belong here’. Die laatste woorden zingen wij o zo breekbaar en de eindtonen waaien mijn autoraam uit. Het is afgelopen. Men laat mij weten dat dit de eerste single van de groep was. 1992, zeggen ze voor alle duidelijkheid. Ik begin meteen te tellen. En nog eens. Met een beetje ongeloof, maar het is wel degelijk negentien jaren geleden dat York een perfect body and a perfect soul wilde. Vierentwintig was ik. Ik durfde mini-jurkjes dragen met lange laarzen eronder. Niet dat ik de illusie koester dat mijn huid toen wel iemand tot tranen toe ontroerde, want die was verre van perfect, maar tegenwoordig lijken mijn vadsige huidcellen verdikke al op brugpensioen. Ik overdrijf, maar het zinnetje heeft wel een andere lading gekregen. Your skin makes my cry. Alsof ik het naar mijn jongere ik zing.

http://www.youtube.com/watch?v=jzjUjNPYzLg