De ezelin

Al een hele tijd sta ik maniakaal op een knopje van de afstandsbediening te drukken. Een volstrekt zinloze handeling trouwens, die voorvloeit uit mijn neiging om aan voorwerpen menselijke handelingen toe te schrijven. Mijn kinderen schieten uiteindelijk wel in actie als ik het maar genoeg herhaal.
“Stom ding!” brul ik verbolgen.
Zoon kijkt me vragend aan en ik licht hem klagerig in over het balsturige apparaat:
“Dat werkt hier dus weer niet. Kijk, ik wil gewoon naar 2 zappen, en (ik druk nog een paar keer fanatiek op de knop als bewijskracht)… dat gaat dus niet. En kijk, kijk (mijn stem dreigt over te slaan op dit punt), het lampje daar begint wel te branden, dus het ligt niet aan de batterij.”
Mijn doorgewinterd, achtjarig zapmirakel neemt me zachtjes maar kordaat het onding uit handen en laat me op serene toon weten dat het op deze manier inderdaad niet meer lukt, maar dat het wel nog mogelijk is met de plus- of mintoetsen.
Ik probeer het me niet te laten aangaan, maar besef ineens: het is zover. Doorgaans gold ik hier als de ongekroonde beterweter. Een rol waaraan ik uitermate veel plezier beleefd heb. Met heimwee denk ik nu terug aan de tijd dat ik mijn kleuters na hun eerste correct uitgesproken woordje volgende pesterige vraag voorlegde: ‘En zeg mama nu eens na: ik ben een o-li-go-freen!”
Diezelfde dag had ik zoon proberen het nut van de handleiding van zijn Sinterklaasnieuwe spel te laten inzien. Benijdenswaardig doortastend  installeerde hij toen de ‘Portal of Power’ op zijn tafeltje, koos vervolgens nauwkeurig een bijgeleverde, magische figuur - een grappig draakje met de naam Spyro en één van de vele Skylanders die Skyland diende te redden van het kwade - en plaatste de held op het platformpje dat nu magisch begon te gloeien.
“Moet je niet eerst de handleiding lezen?”
bemoeide ik me ongevraagd, nadat ik zelf de kleine lettertjes van het dwergenboekje tweemaal had doorgenomen zonder ook maar iets wijzer te worden. Prins schudde zijn hoofd, nam de Wii-afstandsbediening in zijn handen met hetzelfde gemak waarmee Lucky Luke zijn wapen hanteert. Het bevroren draakje op de Portal of Power kwam op ons breedbeeld ineens tot leven. Zoon drukte als bezeten op knoppen A, B, C, + en -, schudde en zwaaide. Het draakje volgde gedwee de ingewikkelde instructies, verpulverde rotsblokken, verkoolde groene monstertjes met scherpe tandjes, vond schatten en sleutels.
“Maar moet je toch niet eerst die handleiding…,”
probeerde ik nogmaals, maar zoon vroeg me even te zwijgen, want ‘het leven van Spyro was bijna op en dus moest hij hem door een andere Skylander vervangen’.
Ik volgde het spektakel enigszins meewarig. Ondertussen legde poppy mijn verwarde kop vast met een Nintendo 3D en monteerde hem vervolgens op het lijf van een ezel. Vanaf de tafel blonk de handleiding me onuitgepakt toe.

O gij, onwetend moederbeest, bedacht ik, het is niet omdat ge af en toe een blog of een tweet loslaat in virtuele ruimtes dat ge uw addergebroed nog kunt inhalen.  Ge vreest zelfs den dag dat uw prehistorisch mobieltje de geest zal geven en ge genoodzaakt zult zijn om u er één met een ingewikkelde handleiding te kopen. Ge kunt natuurlijk altijd ten rade gaan bij uw kinderen. En als ge oud genoeg wordt om mee te maken hoe ge door buitenaardse wezens wordt aangevallen, zullen zij en niet gij het zijn die weten hoe ze die gedrochten moeten uitzetten of herprogrammeren.

Onlangs ging er een foto op twitter rond, waarop een cassettebandje stond met een potlood eronder. Ik kende het verband nog. Mijn kinderen niet meer. Ik ben nu al zo ‘groot’ geworden dat ik dingen verloren zie gaan en nieuwe dingen hun intrede zie doen. Man en ik kennen elkaar al van voor de rotondes. Vandaar. En mijn kinderen leven vooral in de tegenwoordige tijd. Met veel herkenning las ik dan ook maandag in een wachtkamer in een tijdschrift deze uitspraak: “…mijn zoon vroeg mij: ‘Maar papa, toen jullie geen computer hadden, hoe gingen jullie dan online?’

Reacties

Anneke zei…
Weer zo mooi! je zou echt een column moeten schrijven voor een blad voor ouders en kind als j/m of ouders van nu. En zo'n kind dat je dan ongenadig vastlegt en op een ezel plakt:)
Juweeltje! Trouwens het woord oli-dinges ga ik nu direct opzoeken. (oliedom)
Wij lieten onze kinderen bij elk gebouw geringschattend zeggen: o ik zie het al: neoclassisistche stijl!
Anoniem zei…
Beste Ann, ik voel mij al zo oud met momenten, maak het niet nog erger. Ik ben verdorie opgegroeid met een klein zwart-wit tv-tje. Met -tje, ja. En dat pas vanaf mijn 7e, ja. Mijn ouders liepen wat achter, maar dannog.

En ah, dat internet, ik zou het vermoedelijk niet meer kunnen missen. Maar ik stel ook vast dat het moment komt waarop ik hier 'den domsten' zal zijn. Het is niet meer veraf.
Ann zei…
Jullie reacties zijn bijna langer dan mijn tekst. Ik voel me in goed gezelschap!

Populaire posts van deze blog

Oligofreen

Week in stukjes

Gedeelde slaap