Wijvenweek (2) - Schuld

Vandaag moest ik voor de rechtbank verschijnen. Mij werd ‘diefstal van momenten’ ten laste gelegd. Nog voordat mijn zitvlak het beklaagdenbankje raakte, stak de aanklager al van wal.
“Bewijsstuk nummer één,’ riep hij een toonde het publiek een pan met gestold vet.
“Is dit uw pan?” vroeg hij en keek daarbij iets te zelfvoldaan naar mijn goesting.
“Ja, maar…, wierp ik tegen. De aanklager legde me echter snel het zwijgen op:
“Enkel antwoorden met ja of nee, mevrouw.”
“Ja,” piepte ik.
De pan, zo stelde het heerschap, stond daar al een avond, een hele nacht én een hele dag te verkommeren op een  - hij haalde luidruchtig zijn neus op – aangekoekt fornuis. Helaas was dat bewijsstuk iets te onhandelbaar gebleken om naar de rechtbank te sleuren.  Maar daar werd verder niet op ingegaan, stelde ik enigszins verongelijkt vast. Zo begon het dus. En daar bleef het niet bij: de aanklager loodste het publiek van de pan naar de verminkte en geschroeide strijkplank die artritis in haar poten had van langdurig werkloos in de woonkamer te staan, naar de vaat die klaagde over een collectieve bronchitis die ze over had gehouden aan langdurige zelfopdroging, naar een komkommer die ongewild pootjes had gekregen in een uithoek van de koelkast, die zich op haar beurt weer beklaagde over een gebrek aan hygiëne. Het duizelde me. Na al die jaren van samenwerking hadden deze ondankbaren een complot tegen mij gesmeed.
Op een moment werd de bewijslast zelfs de rechter teveel. Met een mollige, behaarde hand legde hij de aanklager het zwijgen op en richtte zich rechtstreeks tot mij:
“Dit is een hele waslijst, als u me de woordkeuze vergeeft, maar wat ik me eigenlijk afvraag is het volgende: waarmee vult u die gestolen momenten dan zo al op?”
“Met van alles,” mompelde ik.
“Met van alles, met van alles,” bauwde de aanklager, die duidelijk in zijn gat gebeten was door de onderbreking van de rechter. “Van alles, dat is kiekenstront.”
De rechter trok zijn wenkbrauwen op tot halverwege zijn voorhoofd en gebaarde dat ik aan het woord was.
“Ik schrijf. Of ik lees.”
Die invulling leek de goedkeuring van de man wel weg te dragen.  En toen maakte ik een cruciale fout, ik werd overmoedig:
“Ik blink ook uit in plannen maken zonder ze uit te voeren. In lijstjes maken en ze te verliezen. En in onvervalst koekeloeren.”
“Koekeloeren?”
“Koekeloeren, ja, door het raam naar de tuin kijken, bijvoorbeeld.”
Het schuim stond de aanklager ondertussen op de lippen, hij wipte van het ene been op het andere en fulmineerde:
“Door vui-le ramen, wel te verstaan. Door sme-rige ramen die al maanden smeken om gepoetst te worden, mijnheer de rechter. Want we hebben hier wel degelijk te maken met een recidivist. Al jarenlang steelt zij schaamteloos momenten. Naar het schijnt loopt ze zelfs de helft van de tijd met haar hoofd in de wolken.”
De rechter keek mij vragend maar niet onwelwillend aan.
“Ja,” riep ik opstandig. “Dat is allemaal waar. Zoals je een vlieger aan een touw laat vieren, zo laat ik mijn hoofd op in de lucht. En dan gebeurt er iets wonderlijks, dan worden al die verdomde pannen en potten en ramen en pluisjes piep- en piepklein.”
De advocaat gooide zijn armen triomfantelijk in de lucht. Dit leek verdacht veel op een bekentenis.
“Maar voelt u zich dan nooit schuldig?” vroeg de rechter oprecht verbaasd.
“Zelden,” lachte ik. “Wanneer men bezocht wordt door schuld, dient men het zo snel mogelijk door te spoelen met een glas wijn.”
“Proost!” riep de rechter onverwacht en hief zijn hamertje als wilde hij ermee klinken. De aanklager greep vertwijfeld naar zijn hartstreek.
Vijf minuten later stond ik terug buiten als vrije vrouw, gered door een rechter die elk jaar een bestelwagen  volgestouwd met wijn ging ophalen in Frankrijk. Een zonovergoten terras wenkte me.