Kaftduivels

Gelieve de schriften te kaften. Zo staat het er. Alsof het niks is. U moet weten dat mijn moeder het de helft van de tijd niet over haar hart kreeg om mij naar de kleuterklas te sturen omdat ik zo hartstochtelijk huilde. Daarbovenop ben ik nog eens linkshandig ook. Om maar te zeggen dat mijn vaardigheden op het vlak van knippen en plakken zeer beperkt zijn.
Toch ben ik gisteren dapper een winkel binnengestapt om kaftpapier te kopen. Poppy koos, waarschijnlijk uit een vlaag van heimwee naar haar kleutertijd, voor roze. Prins was er omwille van sportieve verplichtingen niet bij. De keuze was dus aan mij. Lastig. Toch viel mijn oog al snel op een rol zwart kaftpapier waarop een veelvoud aan astrante ventjes in een eenvoudige, witte lijnvoering stoute dingen brulden in wit en rood. ‘YEs.We.CAn.Not,’ riepen ze. En nog: ‘Wel Done! VEry WeLL Put TOgethER! But noT!’ Misschien zat ik er helemaal langs – uiteindelijk ben ik forthysomething en bijgevolg niet meer hip – maar dit kon best wel eens het ‘vetcoole’ kaftpapier zijn dat mijn achtjarige zoon rond zijn schriften wilde hebben.

De dag van het kaften begon vandaag toepasselijk met een regenbui. Zuchtend stalde ik alle benodigdheden op de tafel uit: kaftpapier, plakband en schaar. De kinderen hielden zich gedeisd. ‘Laten we er maar eens aan beginnen,’ zei ik tegen mezelf, maar toen sprong mij ineens een rood tekstballonnetje in het oog. ‘CrAp! CrAp! CrAp!’ schreeuwde één van de kereltjes me vanaf het kaftpapier van prins toe. Terwijl ik me afvroeg of deze tekst toch niet te grofgebekt was, zag ik verscheidene duivelse figuurtjes ook andere dingen roepen: ‘I Don’T GIve A shIT!’ en ‘FUck GrEEn Living!’ Lieve help, deze uitspraken leken me net iets ‘vetcooler’ dan de bedoeling was. Bovendien vernam ik gisteren dat de kersverse juf van prins heel wat vromer is dan haar voorgangers. Ze heeft onze kinderen al laten weten dat ‘Jezus diep in haar hartje zit’. Ik kon me bijgevolg perfect voorstellen hoe deze gruwelijke kaftduivels haar de volgende dag doorheen het verkeerde keelgaatje rechtstreeks en zwaar op het maagje zouden kunnen vallen. Dus raadpleegde ik man:
“Wat moet ik doen?”
Helaas was man niet bereid om het papieren gevloek te relativeren.
“Dat kaftpapier kan je niet gebruiken,” liet hij me beslist weten.
Ik probeerde man duidelijk te maken dat er geen andere optie, noch tijd of reserve kaftpapier voorhanden was.
“Je zou de letters kunnen inkleuren met zwarte stift.”
Ziehier het pragmatisch advies van iemand die op het punt stond om de rest van de dag langs een voetbalveld en in een kantine te vertoeven. Helaas waren er geen andere, briljantere ideeën in omloop. Dus nam ik eerst de gebruikelijke hindernissen. Zoals daar waren: de in rijtjes tegen de tafelkant geplakte strookjes plakband die slechts met veel moeite kunnen losgepeuterd worden, de bol trekkende kaft die tegenspartelt, de schaar die in mijn linkse hand steevast gekartelde én scheve kaftranden oplevert. Daarna, toen alle schriften en boeken uiteindelijk min of meer ingepakt waren, haalde ik de alcoholstift boven voor het volgende huzarenstukje: honderden keren kleurde ik de woorden shit en fuck en crap in. Onderwijl binnensmonds elk krachtwoord meevloekend. Ik had namelijk meer dan ooit last van de ondraaglijke lichtheid van het inpakbestaan.
Uiteindelijk is alles goed gekomen. Elke vuil woord is gewist. En straks zal ik met een gerust hart naar bed kunnen gaan in de wetenschap dat er morgen door mijn toedoen geen devoot mens zal bezwijken.