De beul en de sater

Ik sta nog steeds achter de tekst die ik onder deze titel schreef, en heb er ook nog geen klachten over gekregen. Toch heb ik besloten hem te verwijderen, omdat ik het gevoel heb dat anderen er last van zouden kunnen ondervinden. Al doet deze zelfcensuur, moet ik bekennen, toch wel een beetje pijn.

Reacties

Anoniem zei…
Maar wij doen dat voor onze kinderen, want ik heb een kruisbeet en god weet dat dat lastig is (ik eet altijd aan één kant van mijn mond). Mijn jongste heeft nu een buitenbeugel maar die moet in twee ringen die rond haar achterste kiezen zitten. Ook van na school tot na het slapen (14 h per etmaal). Het valt nog mee, hoor, eigenlijk weinig geklaag daarover hier.
Veel succes ermee!
12 januari 2012 om 10:48
Anneke zei…
Ha wat een prachtige titel en weer een mooi verhaal. Ja niets beter voor de pen dan kommer en kwel:)

ik heb ook ooit zo over de paradontoloog geschreven. http://wp.me/pS9jZ-t
12 januari 2012 om 12:38
Anoniem zei…
Jammer dat het weg is, het was best wel een heel mooi stukje tekst. Maar anderszijds te begrijpen. Ik wacht vol spanning op het volgende.
17 januari 2012 om 12:03
Fabiola zei…
Ach, en ik ben helemaal te laat... tekst weg. Moet gewoon vaker kijken. Omdat ik hier nu toch ben, ik mis je wel op twitter! Liefs, F.
20 januari 2012 om 06:13
Ann zei…
Dat is lief, Fabiola.
20 januari 2012 om 07:12
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bus 10 (1)

Meestal zit ik schuin achter hem, de verkleedman van bus 10. Ik kan zijn activiteiten slechts   gedeeltelijk volgen. Elke week haalt hij zo het één en het ander uit zijn grote reistas op wieltjes. Maar die ene woensdag zit hij onverwachts tegen de rijrichting in. Recht voor me. Op de hoogste plaats. Toegegeven: bij zijn vriendelijk glimmende schedel had ik geen mond met stuurs neerwaartse hoeken verzonnen. Het is geen vrolijk zicht, maar toch blijf ik kijken hoe de man het eerste zakje uit de grote tas peutert. Ik weet ongeveer wat er gaat gebeuren. Eerst komt de blauwe stropdas, die hij om de hals bindt en onder de trui schuift. Dan de gouden ketting, met een hangertje waarvan de vorm zelfs vanaf mijn logeplaats geen betekenis mag krijgen. De verkleedman bergt het te snel weg, tussen adamsappel en strop. Het mysterie blijft. Dan moet de trui uit. Het valt me op hoe klein hij zijn bewegingen houdt. Meer nog dan anders, zo helemaal in het zicht van een rijrichtingpubliek dat voor ...
Meer lezen

De droomtechnicus

Afbeelding
Wij zijn grote voorstanders van de zomer, zoon en ik, maar onze biologische klok blijft maar protesteren tegen het zomeruur. Loom zitten we naast mekaar te doezelen in de zetel. Ana heeft ondertussen al een kunstwerk gemaakt, haar barbiepoppen in een cirkel gezet voor een kringgesprek (al kan ik me nauwelijks voorstellen dat er uit die wufte wijven één zinnig woord zal komen) en staat ondertussen alweer een lied van Justin Bieber te zingen alsof ze het zelf geschreven heeft. Die spilzieke manier waarop ze 's ochtends haar energie verbruikt maakt ons welhaast nog vermoeider. “Ik heb een vreselijke droom gehad,” zucht ik. Mijn zoon legt zijn ros hoofdje tegen mijn schouder. “Waarover dan?” vraagt hij lijzig. “Over een bomaanslag. Ik sloeg op de vlucht en overal stootte ik tegen gesloten deuren en hekken. Het was verschrikkelijk.” Freud had een flinke kluif aan mij gehad in een vorig leven. “Bij mij was het weer niks,” zegt Willem met spijt in zijn stem. “Ik heb de hele nacht naar ...
Meer lezen

Week in stukjes

1. Met de autobiografie van Roald Dahl in een zakje wandel ik de Standaard boekhandel uit en denk aan een uitspraak die Dahl ooit deed : “Above all, watch with glittering eyes the whole world around you because the greatest secrets are always hidden in the most unlikely places.” Laat ik dat maar eens doen in plaats van blind, in gedachten verzonken rond te wandelen, bedenk ik, en kijk ongegeneerd naar een man die tegen de gevel van een huis geleund staat. Zijn linkermouw is leeg, stel ik geïnteresseerd vast, en hij steekt een beetje zielig in de zak van zijn anorak. De man staart me dreigend aan alsof ik de arm eigenhandig van zijn magere lijf heb afgedraaid. Ik begrijp zijn frustratie. Stel dat hij een vreselijke vrouw heeft. Hij zou zelfs niet eens in staat zijn om haar eigenhandig de strot dicht te pitsen. Begrijp me niet verkeerd: hij zou zoiets nooit doen, nog geen vlieg wenst hij kwaad toe. Maar het feit dat er ineens zoveel minder opties zijn. Dat wringt. 2. In de krant lees ik ...
Meer lezen