Ode aan mijn dochter
Je zegt dat je honger hebt.
“Dan maak ik wel een boterham voor je klaar,” laat ik je, behulpzaam als ik ben, weten. Maar daar heb je geen oren naar. Een beetje nukkig sta je op je prinsessenhakjes te wiebelen.
“Maar mamaaa, ik heb geen honger in boterhammen,” zeg je klagerig. “Ik heb honger in koeeek.”
“Kinderen die honger hebben, eten boterhammen,” hou ik vol.
Je schudt hevig met je hoofd en herhaalt koppig dat je honger in koek hebt.
“Koek is geen honger,” stel ik kortaf. “Koek is goesting.”
Daar moet je even over nadenken, maar al snel sper je de kogelronde ogen wijd open, alsof je ineens, zo jong al, begrijpt dat alles taal is.
“Dan heb ik dus goesting in koek,” besluit je en steekt je hand uit. Maar daar komt niets van in huis. Het is bijna twaalf uur en dus moet de jonge dame eerst boterhammen eten. Het zint je niet, maar het nieuwe inzicht lijkt je zo te intrigeren dat je het dreinen even laat voor wat het is en gedreven informatie begint te verzamelen voor je kleuterthesis ‘het verschil tussen honger en goesting’:
- Chocolade is goesting.
- Gekleurde beertjes zijn ook goesting.
- Aardappelen zijn honger.
- Frietjes zijn honger maar ook wel een beetje goesting.
- IJsjes zijn heel veel goesting.
- Soep is honger.
- Groenten zijn heel veel honger.
- Water is honger en cola is goesting.
Op dit punt in je onderzoek word je door je grote broer gecorrigeerd:
“Dat is niet juist hoor, poppy, water en cola zijn allebei gewoon dorst.”
In een poging je gelijk te halen, probeer je nog wat combinaties uit met ‘dorsthonger’ en ‘goestingdorst’, maar dan concentreer je je weer verder op vlees en vis, respectievelijk ‘honger en goesting’ en ‘alleen maar honger’. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat de conclusie van je eindwerk kort en bondig zal zijn: een mens heeft veel meer en liever goesting dan honger.
’s Avonds sta je met een gigantische badhanddoek om je pas gewassen lijfje geslagen op de tippen van je tenen diep over het bad gebogen. Al minutenlang probeer je het dopje uit de afvoer te peuteren. Ik moet mezelf bedwingen om je niet te hulp te schieten, omdat ik je het intense genoegen, dat je beleeft aan het tot een goed einde brengen van moeilijke taken, niet wil ontzeggen. Elke dag, terwijl je moeder in de spiegel haar grijze haren en rimpels telt, ga je in bad, droog je jezelf af, worstel je met ondergoed en prutst geduldig met de knoopjes en gaatjes van je pyjama.
Maar wanneer ik je nog dieper over de badrand zie buigen, kan ik het toch niet laten om bezorgd te informeren of het een beetje lukt daar beneden.
“Laat me maar,” kreun je van de inspanning en voegt er mijn gedachten radend – iets waar je steeds beter in wordt – aan toe:
“Niet bang zijn, mama.”
Terwijl ik even afgeleid word door een komisch dansje van je broer weerklinkt achter mijn rug eindelijk het verlossende, slurpende geluid van wegstromend water. Het is je alweer maar eens gelukt.
“Goed zo,” zeg ik, maar dat schijnt niet tot je door te dringen.
“Ik kan alles,” mompel je tegen niemand in het bijzonder. “Het duurt alleen heel langzaam.”
Er zitten veel deeltjes dochter in deze verhalen: het stukje concentratie dat van een ontroerende schoonheid is, het stukje onbevreesde schavuit dat haar (roze) stempeltje op de wereld wil drukken, het deeltje taalgoochelaar en laten we vooral niet die grote brok onstuitbare drang naar zelfstandigheid vergeten, wat aan je vader regelmatig de uitspraak ontlokt: daar gaan we onze peren nog mee afzien. Ik acht de kans inderdaad vrij groot dat je deze brief ooit tegen mij gebruiken zal. Dat je binnen tien jaar voor me staat, met vlammende ogen, me deze ode als een wapen toesteekt en je recht op meer vrijheid zal opeisen. De gebeitelde zekerheid op je gezicht zal me aan het wankelen brengen. Nu al weet ik dat ik me schrap zal mogen zetten. Het mag dan misschien wat vreemd klinken, mijn slimme, aanbiddelijke dochter, maar ik kijk er al naar uit.
Liefs,
je mama
“Dan maak ik wel een boterham voor je klaar,” laat ik je, behulpzaam als ik ben, weten. Maar daar heb je geen oren naar. Een beetje nukkig sta je op je prinsessenhakjes te wiebelen.
“Maar mamaaa, ik heb geen honger in boterhammen,” zeg je klagerig. “Ik heb honger in koeeek.”
“Kinderen die honger hebben, eten boterhammen,” hou ik vol.
Je schudt hevig met je hoofd en herhaalt koppig dat je honger in koek hebt.
“Koek is geen honger,” stel ik kortaf. “Koek is goesting.”
Daar moet je even over nadenken, maar al snel sper je de kogelronde ogen wijd open, alsof je ineens, zo jong al, begrijpt dat alles taal is.
“Dan heb ik dus goesting in koek,” besluit je en steekt je hand uit. Maar daar komt niets van in huis. Het is bijna twaalf uur en dus moet de jonge dame eerst boterhammen eten. Het zint je niet, maar het nieuwe inzicht lijkt je zo te intrigeren dat je het dreinen even laat voor wat het is en gedreven informatie begint te verzamelen voor je kleuterthesis ‘het verschil tussen honger en goesting’:
- Chocolade is goesting.
- Gekleurde beertjes zijn ook goesting.
- Aardappelen zijn honger.
- Frietjes zijn honger maar ook wel een beetje goesting.
- IJsjes zijn heel veel goesting.
- Soep is honger.
- Groenten zijn heel veel honger.
- Water is honger en cola is goesting.
Op dit punt in je onderzoek word je door je grote broer gecorrigeerd:
“Dat is niet juist hoor, poppy, water en cola zijn allebei gewoon dorst.”
In een poging je gelijk te halen, probeer je nog wat combinaties uit met ‘dorsthonger’ en ‘goestingdorst’, maar dan concentreer je je weer verder op vlees en vis, respectievelijk ‘honger en goesting’ en ‘alleen maar honger’. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat de conclusie van je eindwerk kort en bondig zal zijn: een mens heeft veel meer en liever goesting dan honger.
’s Avonds sta je met een gigantische badhanddoek om je pas gewassen lijfje geslagen op de tippen van je tenen diep over het bad gebogen. Al minutenlang probeer je het dopje uit de afvoer te peuteren. Ik moet mezelf bedwingen om je niet te hulp te schieten, omdat ik je het intense genoegen, dat je beleeft aan het tot een goed einde brengen van moeilijke taken, niet wil ontzeggen. Elke dag, terwijl je moeder in de spiegel haar grijze haren en rimpels telt, ga je in bad, droog je jezelf af, worstel je met ondergoed en prutst geduldig met de knoopjes en gaatjes van je pyjama.
Maar wanneer ik je nog dieper over de badrand zie buigen, kan ik het toch niet laten om bezorgd te informeren of het een beetje lukt daar beneden.
“Laat me maar,” kreun je van de inspanning en voegt er mijn gedachten radend – iets waar je steeds beter in wordt – aan toe:
“Niet bang zijn, mama.”
Terwijl ik even afgeleid word door een komisch dansje van je broer weerklinkt achter mijn rug eindelijk het verlossende, slurpende geluid van wegstromend water. Het is je alweer maar eens gelukt.
“Goed zo,” zeg ik, maar dat schijnt niet tot je door te dringen.
“Ik kan alles,” mompel je tegen niemand in het bijzonder. “Het duurt alleen heel langzaam.”
Er zitten veel deeltjes dochter in deze verhalen: het stukje concentratie dat van een ontroerende schoonheid is, het stukje onbevreesde schavuit dat haar (roze) stempeltje op de wereld wil drukken, het deeltje taalgoochelaar en laten we vooral niet die grote brok onstuitbare drang naar zelfstandigheid vergeten, wat aan je vader regelmatig de uitspraak ontlokt: daar gaan we onze peren nog mee afzien. Ik acht de kans inderdaad vrij groot dat je deze brief ooit tegen mij gebruiken zal. Dat je binnen tien jaar voor me staat, met vlammende ogen, me deze ode als een wapen toesteekt en je recht op meer vrijheid zal opeisen. De gebeitelde zekerheid op je gezicht zal me aan het wankelen brengen. Nu al weet ik dat ik me schrap zal mogen zetten. Het mag dan misschien wat vreemd klinken, mijn slimme, aanbiddelijke dochter, maar ik kijk er al naar uit.
Liefs,
je mama
Reacties
Groeten,
Matthias