ann schribbelt

Dat Calvados pannenkoeken zijn, beweert mijn alwetende dochter. Ik waag het haar tegen te spreken. Zelf hou ik het meestal bij wijn, maar Youp van ’t Hek vertelde eens tijdens een voorstelling dat hij na menig Calvados genuttigd te hebben wel zeer muurgevoelig naar zijn kamer was gesukkeld. Volgens Ana had het straffe spul ook Bassie (van Adriaan) in de problemen gebracht. “Maar wat is pannenkoek in het Spaans?” vraagt Willem. “Pannenkoekos,” zeg ik zonder verpinken en schaam me daar geenszins voor. Mijn kinderen denken dat ik minstens dertien talen kan spreken. Dat hoort nu eenmaal bij het rolmodel van de intellectuele vrouw dat ik hen voor wil houden. Het kan nog jaren duren vooraleer ik door de mand val. Willem fronst. “En in het Engels?” “Pancakes,” zeg ik prompt, terwijl ik daar helemaal niet zeker van ben. Maar het klinkt aannemelijk genoeg. Weer trekt mijn zoon een diepe rimpel in zijn voorhoofd. “En in het Frans dan, mama?” “Des crêpes,” juich ik. Mijn Frans is abominabel, maar...

Wij zijn grote voorstanders van de zomer, zoon en ik, maar onze biologische klok blijft maar protesteren tegen het zomeruur. Loom zitten we naast mekaar te doezelen in de zetel. Ana heeft ondertussen al een kunstwerk gemaakt, haar barbiepoppen in een cirkel gezet voor een kringgesprek (al kan ik me nauwelijks voorstellen dat er uit die wufte wijven één zinnig woord zal komen) en staat ondertussen alweer een lied van Justin Bieber te zingen alsof ze het zelf geschreven heeft. Die spilzieke manier waarop ze 's ochtends haar energie verbruikt maakt ons welhaast nog vermoeider. “Ik heb een vreselijke droom gehad,” zucht ik. Mijn zoon legt zijn ros hoofdje tegen mijn schouder. “Waarover dan?” vraagt hij lijzig. “Over een bomaanslag. Ik sloeg op de vlucht en overal stootte ik tegen gesloten deuren en hekken. Het was verschrikkelijk.” Freud had een flinke kluif aan mij gehad in een vorig leven. “Bij mij was het weer niks,” zegt Willem met spijt in zijn stem. “Ik heb de hele nacht naar ...

Ik lo op al een uur rond met pijn aan mijn teen. De nagel van mijn dochter hangt namelijk los na een ongelukkige aanvaring met een stoelpoot. Een maand geleden tuimelde ze van het trampolinetrapje. Zij hield er een hersenschudding aan over en ik dacht ondertussen dat mijn hoofd zou exploderen. Toen mijn teergevoelige jongen twee weken geleden op tandartsbezoek moest, was ik al een uur op voorhand zenuwachtig aan het rondscharrelen, onderwijl overtollig speeksel producerend. Eenmaal in de stoel sproeide hij een fonteintje spuw in het gezicht van de tandendokter en riep voorbarig ‘auw’. Ik zweer u dat de pijnscheuten als bliksemschichten door mijn gehemelte trokken. Als ik van het gespannen gelaat van mijn geliefde een te hoge werkdruk aflees, jaagt de stress ongehinderd door mijn eigen lijf. En dat heb ik allemaal te danken aan de bijzondere gave van de plaatsvervangende pijn. Ze zeggen dat er minder oorlog zou zijn als vrouwen het voor het zeggen hadden. Ze zeggen zoveel. Maar als e...

Mijn zoon vraagt: “Weet je nog dat ik vroeger op school altijd liegde?” Vroeger is nauwelijks twee jaar geleden. Liegde’ moet gewoon ‘loog’ zijn. En ja, ik herinner mij de fantastische verhalen van mijn zoon nog levendig. Over de duistere, vochtige kelder van ons huis vertelt hij. En de enorme kast vol geld die daarin staat. Voor alle zekerheid ben ik na het gesprek met de juf toch maar even in de krochten van ons huis afgedaald. Ik mag dan wel een fijne, open relatie hebben met mijn geliefde, je weet maar nooit met die zelfstandigen en hun zwart geld. Edoch, buiten wat rommel, een plasje water en enkele bejaarde spinnen die in hun grijze web lagen te verkommeren, was er niets te zien. En prins vertelde verder. Over een snorkelvakantie in Australië. Wij hadden daar blijkbaar in wateren van het blauwste blauw tussen dolfijnen gezwommen en zelfs de euvele moed bij elkaar geraapt om een aantal van die Flipperbeesten te strelen. Terwijl het vakantiebudget ons toch eerder noopte tot po...

Mijn papa heeft een baard waar vogels gemakkelijk twee nesten in kwijt kunnen. Ik lieg niet. En mijn mama is zo dun als de wandelstok van opa. Ik lieg echt niet. En allebei beweren ze heel stellig dat ze gelukkig zijn en dat is zo vet gelogen L . Verleden week hebben ze me gevraagd wat ik voor mijn verjaardag wilde. Maakt niet uit, heb ik tegen mijn mama gezegd en er stilletjes bij gedacht dat ik toch niet krijg wat ik echt wil L . Aan papa heb ik de ingelijste foto van mama en mij gevraagd, omdat ik weet dat hij niet veel geld heeft. Tante Jes zei laatst nog tegen opa: “Die Fred heeft geen nagel om aan zijn gat te krabben.” Ik wist niet eens wat dat betekende. Ik heb het aan mama moeten vragen. “Dat kan je niet menen,” zei papa en zijn wenkbrauwen leken op huppelende rupsen. “Dat kan ik je toch niet geven! Het glas is helemaal kapot!” “En mama ook,” floepte ik eruit en het kleine stukje gezicht tussen de rupsjes en de woeste baard werd helemaal rood. Hij ging er zelfs van stotteren. “...

Vroeger piste ze dikwijls in haar broek van het lachen, maar zoals ze daar nu stond voor zich uit te staren in de ontruimde woonkamer, leek ze eerder op één van die triestige figuurtjes van Giacometti, vond Jessy. Verdwaald en droefgeestig. “Komaan, Su,” riep ze vanuit de keuken. “Het belangrijkste hebben we toch laten staan. Het bed. De televisie. De koelkast. En deze fantastische uitvinding om diepvriesmaaltijden in op te warmen.” Met haar vlakke hand gaf ze een ferme klap op de microgolfoven. Haar zus schrok op en keek haar ontstemd aan. “Op een dag zal dat ding nog eens ontploffen.” Jessy voelde haar laatste restje geduld wegsijpelen, rammelde met haar sleutels en mompelde: “Ze zijn buiten op ons aan het wachten.” “Het was nochtans allemaal zo goed begonnen.” Daar gaan we weer, dacht Jessy verveeld. Ze kon het beschimmelde verhaal van hun ontmoeting bijna woordelijk mee opdreunen. Fred had de bocht gemist. Fred was haar appartement en in één ruk door haar hart in gereden. Dat was o...