Beentje lichten

Er huilt een kind in het holst van de nacht. Toch blijf ik me koppig vastklampen aan een droom, die me helemaal naar de redactie van een vooraanstaand tijdschrift heeft gevoerd. Ze willen daar dat ik een wekelijkse column schrijf voor hun blad. Dat zie je dus van hier, dat ik me door wat zacht en hulpeloos gepruttel terug in het duistere niks van mijn bed ga laten drijven. Maar het is al te laat. Mijn ogen zijn nog dicht. Dat wel. Maar de oren staan ondertussen al wijd open en volgen slaafs het moederhart. Zij weten maar al te goed dat dit onderdrukt gejammer bij een dochter horen. Zoon maakt er altijd wat meer werk van, die poogt onveranderlijk aan zijn nachtmerries te ontsnappen met scherpe, langgerekte noodkreten. Mijn lijf probeert zich nog even van den domme te houden, koestert zich in bedwarmte en de ijle hoop dat het misschien zo overgaat. Wat het nooit doet. Dus strek ik tenslotte toch maar één teen uit in die ongenadige wereld buiten het dekbed. Maar wacht, daar beweegt iets aan mijn linkerzijde, en het fluistert: ‘Ik zal wel gaan.’ Vliegensvlug trek ik mijn voet terug in, draai me tevreden knorrend op mijn andere zij en droom voor straf dat ik naakt op een overvolle trein zit.
Ondertussen laat klein meisje met lijzig stemmetje aan haar vader weten dat ze pijn heeft. Verschrikkelijke pijn nog wel. Aan haar been. Vader weet dus wat hem te doen staat en begint het zere been te kneden. Zelfs op dit goddeloze uur wordt half werk niet getolereerd. Groeipijnen zijn niet gediend met wat kusjes op afstand of een handvol inspiratieloze troostwoorden. Wat had u dan gedacht? Papa gaat doortastend te werk: kneden, knijpen, drukken, wrijven, het hele assortiment aan pijnbestrijding wordt afgewerkt. Wanneer hij na een kwartier hoopvol informeert of de pijn weg is, blijven de oogjes van het kindje gesloten, stulpen de lipjes zich uit en wordt het mals gemasseerde been ingetrokken. Grote man heeft er alle vertrouwen in en wil zich net terug richting dromenland begeven, alwaar zijn geliefde uit de trein gestapt is, haar kledij teruggevonden heeft, maar nu alweer achtervolgd wordt door iets engs en in paniek wegrent, in slow motion alsof ze onder water loopt. En dan gaat het mondje terug open en kindje spreekt, zachtjes, slaperig, maar o zo duidelijk: “Het is het andere been, papa.”