Fragmenten Frankrijk (4)

13/7/2011

21.

Leven als God (en godin) in Frankrijk

Spreekwoorden: (1914): leven als God in Frankrijk d.w.z. een gemakkelijk, onbezorgd leven leiden.

Wij zijn het aan het spreekwoord verplicht.

Dat betekent ’s ochtends hoopvol naar de grijze lucht kijken en het licht daarachter kunnen vermoeden. Geliefde heeft daar talent voor en het werkt aanstekelijk.

Dat betekent schoonbroer plagen die dix croissants heeft meegebracht in plaats van six. Hij wijdt het aan spraakverwarring. Wij weten natuurlijk beter en uiten luidop het vermoeden dat hij haar gewoon een beetje langer aan het werk wilde zien.

Dat betekent ontbijten aan een tempo waar zelfs een schildpad zenuwachtig van zou worden.

Dat betekent uitgebreid de tijd nemen om naar mijn kinderen te kijken. Naar Prins die daar staat te luisteren naar een gesprek tussen grote mensen. Met zijn ene arm over zijn verwarde haardos geplooid en met de andere hand krabbend aan zijn magere ribbenkast. Zo heb ik hem al duizenden keren onbewust zien staan, maar ik moest blijkbaar naar hier komen om het echt te zien. En als Poppy naast hem komt staan, valt het me onverhoeds op hoe gelijkaardig hun profiel eruit ziet. Ik bestudeer hun gezichten als een antropoloog tijdens gestolen momenten, gretig, vooraleer ze me weer ontglippen. Ik besef dat het kijken thuis vaak een eerder praktisch doel dient: te weten, het opsporen van chocolade tatoeages op de kaken.

Dat betekent de verzuchting van een zus: “Ik ben hier graag." En nogmaals, iets luider: "Dat ik hier graag ben.”

Dat betekent gaan tanken en de helft van de tijd eenvoudigweg te horen krijgen dat de tank leeg is en dat er een grote kans bestaat dat hij binnen afzienbare tijd terug gevuld gaat worden. Hier lijkt alles net iets minder te moeten dan waar wij vandaan komen.

Dat betekent dat geliefde tijdens een verkenningstochtje met de bestelwagen in een nauw straatje in de penarie raakt wanneer hij een tegenligger treft en er geen hartaanval maar enkel wat okselvijvers en een goed verhaal aan overhoudt.

Dat betekent dat zus toch nog even volgende vraag kwijt wil: “Had ik al gezegd dat ik hier graag ben?”

Dat betekent een honderdtal meter rondslenteren over de leeglopende markt van Goudargues, net lang genoeg om een ring te kopen van een aimabele Française, om dan alweer dorstig naar een terras te speuren.

Dat betekent dat de straf voor mijn onvergeeflijke daad rond de middag al opgeheven wordt en de zon weer doorbreekt wanneer wij aan een relatief vuil tafeltje het eerste glas wijn aan de lippen zetten.

Dat betekent dat Dolfie (Nicht heeft nog niet veel geschiedenisles gehad, vermoed ik, anders had ze waarschijnlijk een andere naam overwogen) gezelschap krijgt van twee identieke broertjes Splash en Spetter. Geen onmin meer over niet nageleefde beurtrollen, denken wij gerustgesteld.

Dat betekent dat een zieke dolfijn niet lijdt tot de gebruikelijke ontreddering. Na een tijdje merken we op dat Prins wat dieper in het water begint te zakken. Na een diepgaand onderzoek constateren we een lek bij Splash. Tot mijn grote verbazing draait Prins zich onbewogen om en zingt ‘is a coe coe wuit’ (voor de slechte verstaander: ‘it’s a cruel, cruel world’) vooraleer hij zichzelf als een bommetje het water in gooit.

Dat betekent dat in de daaropvolgende dagen de dolfijnen een beetje verweesd liggen rond te dobberen nu ze niet meer ter discussie staan.

Dat betekent dat ik ineens wel zeker anderhalve lengte durf zwemmen zonder hulpmiddel.

Dat betekent dat we uit kunnen gaan eten in Goudargues – wat een avonturiers zijn we toch: we nemen een alternatieve weg langs het enge bruggetje over de rivier - en de enige mensen die geen Nederlands kennen, zijn de kelners, maar het is hen vergeven. De foto’s die daar tussen aperitief en hoofdschotel van mij worden genomen zien er op het kleine schermpje stukken beter uit dat de nog te wissen bikinireeks, waardoor ik mezelf gemakkelijk kan wijsmaken dat er toen iets mis moet geweest zijn met het fototoestel.

Dat betekent dat we de avond afsluiten met gesprekken die ergens van diep lijken te komen.

Dat betekent dat wanneer zus haar mond opendoet, ik de helft van de tijd weet wat ze zal zeggen.

Dat betekent dat ik haar elke keer opnieuw mag gelijk geven. Ja, zus, ik ben hier ook verschrikkelijk graag.