Fragmenten Frankrijk (13)

Buik-, teen- en hartaangelegenheden

22/7

76.

Buik
Jarige prins is, zoals te verwachten viel, een vroege vogel deze morgen en zijn vader is ook al uit de veren. Als officiële stand-in van schoonbroer mag hij nu voor het eerst een blik werpen op de delicieuze frangipane die werkzaam is bij de bakker. Zus waart ondertussen onrustig rond op het zonneterras. Zij deelt mijn talent voor plaatsvervangende pijn en ziet er bijgevolg uit als iemand die heel de nacht met hevige pijnen op de pot heeft gezeten. Wij verliezen onszelf in speculaties over de mysterieuze ziekte van schoonbroer. Op de achtergrond geeft peutertje Pauw luidruchtig aan dat het prille leven haar enigszins zwaar valt. En zo vergeten we bijna dat er nog een jarige rond dwarrelt. Poppy had haar nieuwe levensjaar al luidkeels opgeëist, maar prins is stukken bescheidener.
Rewind: acht jaren. Prins zit rechtop in mijn baarmoeder als een kleine, wijze Boeddha. De gynaecoloog beslist dat er een keizersnede zal volgen op negen augustus om negen uur. Ik bazuin overal rond dat deze gang van zaken precies past bij mijn karakter en noteer de geboorte van mijn kind gewoon in mijn agenda. Alles onder controle. Prins zal als Leeuwtje het licht zien. Op tweeëntwintig juli om vijf uur ’s ochtends loopt ons bed vol. “Mijn water is gebroken,” roep ik en probeer mijn logge lijf het bed uit te kantelen. Man mompelt, de stem vol slaap: “Ben je wel zeker?” “Ik ben zeker,” herhaal ik een paar keer en dus springt man uit bed. Op het nippertje. Bijna was hij verdronken in het vruchtwater. Man en ik graaien als kippen zonder kop in lades en kasten en gooien blind wat spullen in een tas. Dit stond niet in mijn agenda. Ik kon toch niet weten dat de Leeuw had besloten om een Kreeft te worden. Buiten waggel ik in een doodstille straat naar de auto, een handdoek tussen de benen.
In het ziekenhuis puf ik, in afwachting van de dokter, onbeholpen de opkomende weeën weg. Die weeën stonden trouwens ook niet in mijn agenda. Maar dan is het zover; daar is hij dan, onze kleine, fragiele jongen. Te klein, naar de zin van man. Waarop een koppel verpleegsters hem behulpzaam nog een centimetertje uitrekt. “Meer kunnen we er niet van maken,” zeggen ze. Een klein kereltje dus. Zijn neus staat scheef en zijn hoofd loopt uit in een punt. Hij lijkt op een heel oud ventje. Een waarlijk bevreemdende ervaring, zo een eerste kind. Wij kijken en kijken en kijken en kunnen er niet genoeg van krijgen. De volgende dag als ik mijn neus wil snuiten, blijken er alleen maar handdoeken in mijn koffer te zitten.
Het is allemaal goed gekomen met dat punthoofd en die neus. Acht jaar later zit prins een beetje verlegen op zijn kapiteinsstoel op en neer te wippen. Hij lonkt verlangend van mij naar de geschenken. Doe maar, jongen. Poppy lijkt het allemaal maar niks te vinden. Al die heisa. Bovendien wil ze weten waar dat goed voor is: die twee bladen op het raam. Bij haar hing er maar één.

77.

Nog buik
Schoonbroer is uit zijn bed gesukkeld en loopt bleekjes rond. De krampen die hij de hele nacht heeft moeten doorstaan, waren hels. “Net zoals die van jou voor de bevalling acht jaar geleden,” merkt mama Pauw gevat op. Helaas levert het voor schoonbroer geen sproetenprins op.

78.

(hoog)Hart(ig)
De kinderen zwemmen. Vriend noemt poppy ‘baronest’ (de 's' is trouwens geen typefout). Ik wou dat ik dit zelf bedacht had. Het dekt zoveel beter de lading dan ‘poppy’.

79.

Hart
Tijdens het waterspel besluit poppy in een onbewaakt moment dat ze haar moeder graag ziet. Dus verzint ze vijf lengtes lang liefdesliedjes. Ik durf bijna niet te ademen.

80.

Teen
Poppy is uitgezongen, maar ik ben vastbesloten om nog een aantal lengtes te zwemmen. Man zit met sudoku op de schoot in de lommer. Ik roep hem er even bij voor een deskundig oordeel. Mijn benenwerk blijkt voor verbetering vatbaar te zijn. Dus kantel ik als een brave leerling mijn voeten in een rechte hoek en strek mijn benen krachtig uit. Er is een Turks spreekwoord dat beweert dat ‘de nagel niet van het vlees mag’, wat in figuurlijke zin betekent dat familieleden niet gescheiden mogen worden. Maar letterlijk geldt dit evenzeer, want in mijn enthousiasme stamp ik keihard met mijn teen tegen de bodem van het zwembad. De pijn bliksemt onmiddellijk naar mijn knie en ik grijp met beide handen naar mijn voet. Want ja, nagel heeft vlees verlaten. Onder water duw ik nagel terug op zijn plaats. Huppel onderwijl zacht jammerend naar het trapje en laat me uiteindelijk neerzakken op een ligstoel. Mijn bloed racet razendsnel over een hersenbaan tussen Nagel van Vlees en Flauwvallen. Man informeert zonder opkijken of hij een kusje moet komen geven. Mijn gejammer schiet blijkbaar te kort. Maar daar is zus, met in het kielzog poppy. Bij het zien van bloed maakt zus meteen rechtsomkeert naar haar medicijnencontainer. Poppy bekijkt de ravage onaangedaan en laat me onverstoorbaar weten ‘dat ik op mijn tanden moet bijten’. Heel even lijkt de pijn zich omwille van een lachstuip terug te trekken. Maar dan ben ik terug één en al teen. En, nee, teen heeft geen zin in overschotje pizza van gisteren. Teen leest de krant, ter afleiding. De koning heeft een toespraak gehouden. In een fotoreeks worden zijn uitdrukkingen geanalyseerd. Slotsom: koning is boos. Gelijk heeft hij. Maar teen doet wel nog altijd pijn.

81.

Teen en buik
Zij zitten naast mekaar aan tafel. Buik knabbelt heel voorzichtig aan een broodje. Teen slikt een pijnstiller waarvan ze een beetje high wordt. Dit kan niet de bedoeling zijn. Dit kan echt niet de bedoeling zijn.

82.

Tenen
Maar Buik laat zich minder snel temmen dan Teen. Bij haar heeft een pilletje de pijn doeltreffend de nek omgedraaid. Teen duikt zelfs opnieuw de keuken in en zus helpt. De jongens stormen af en toe in wilde achtervolgingsdrang langs. Als ze op Teen trappen, zal ik verplicht zijn om hen te vermoorden.
Na het eten praten we nog wat na en durf ik eindelijk de schade te bekijken. “Valt mee,” besluit mama Pauw. Ze heeft gelijk. Of toch een beetje gezwollen misschien? Even vergelijken met de andere onbeschadigde teen. Blijkt ineens dat ik twee 'dikke' dikke tenen heb. Was me nooit eerder opgevallen. Ook dat nog.

Reacties

Kaatje1010 zei…
Klinkt pijnlijk, maar neem me niet kwalijk: ik heb hard gelachen...
Sylvie zei…
En ik mee
Anneke zei…
Ik probeerde bij de vorige ook al te reageren, maar soms is je blog mij niet welgevallig. Zijn zijn heerlijk de Frankrijkverhalen, de observaties van iedere dag. Ik geniet zoals altijd erg van jouw schrijfstijl.
Unknown zei…
@Kaatje en Sylvie: zo terugkijkend is het ook grappig. Domme ik.
@Anneke: verdorie, zijn die problemen nog niet opgelost? Vind het wel fijn dat je blijft proberen: dank je wel.

Populaire posts van deze blog

Oligofreen

Week in stukjes

Gedeelde slaap