Theater in huis
1. In de badkamer
(Geluiden van buiten alwaar vader en zoon een partijtje voetbal spelen. Op het rieten zeteltje in de badkamer zit een misnoegde ijskoningin. Ze heeft, nadat haar vader zomaar het ijspaleis voorbijgereden is, nog geprobeerd om haar moeder ervan te overtuigen dat het voor haar geestelijk en lichamelijk welzijn noodzakelijk is om haar één klein bolletje te gunnen. Maar moeder is haar vader bijgevallen. Het kind brult het suikertekort van zich af.)
MOEDER
(plooit de was en probeert het gekrijs te overstemmen)
Als je zo blijft huilen, komt de politie, hoor!
HET KIND
(steekt nog een tandje, of moeten we schrijven een toontje, bij)
MOEDER
(legt een stapel handdoeken in de kast en kijkt verrast op)Oei, daar zijn ze al. Dag, meneer de politie, wat kan ik voor u doen?
HET KIND
(dempt uit nieuwsgierigheid het gekrijs tot wat klagerige nagalm)
POLITIEAGENT
(rol wordt ook gespeeld door de moeder)
(treedt ongevraagd binnen, plant de handen in de zij en spreekt met lage stem vol gestrengheid)Wij kregen melding van een huilend kind. Wat zeg ik, de melding van de buren was zelfs overbodig. Het gehuil drong helemaal door tot aan ons politiebureau. Daarom komen wij dit kind dan nu ophalen.
HET KIND
(zit ondertussen gebiologeerd toe te kijken)
MOEDER
(laat het bad vollopen, heeft een onderdanige houding en een piepstemmetje)
Maar ze huilt gewoon omdat ze geen ijsje krijgt, meneer de politie.
POLITIEAGENT
(maakt zich een paar centimeters groter teneinde meer gezag uit te stralen en lacht de moeder zomaar uit in haar gezicht)
Dat geloven wij niet, mevrouw. Een kind dat geen ijsje krijgt, huilt niet zo hard! Maak ons maar iets anders wijs!
MOEDER
(weet van ellende niet meer waar ze moet kruipen)
Echt waar, meneer, zo is het gegaan.
POLITIEAGENT
(kijkt op de moeder neer alsof ze een vers gelegde keutel is)Wij geloven u niet, mevrouw. U hebt uw kind pijn gedaan. U bent een slechte moeder.
HET KIND
(kijkt ademloos toe zonder te bewegen)
POLITIEAGENT
(loopt met zelfverzekerde tred naar het kind en wijst naar haar voorhoofd)
Zie hier, het bewijs, een litteken!
MOEDER
(met gekwelde uitdrukking)
Dat heb ik niet gedaan. Ze is gevallen op school. Tegen de hoek van een bankje.
POLITIEAGENT
(lacht ongelovig en zet het onderzoek verder, met dwingende stem)
En hier, wat is dat dan, deze rode striem?
MOEDER
(met overslaande stem)
Dat is van de elastiek van haar rokje, meneer, dat ziet toch een blinde!
POLITIEAGENT
(met gekruiste armen, lichtjes beledigd en dus onverzettelijk)Toch nemen wij uw kind mee. Want u bent een slechte moeder en dit kind verdient een goede moeder.
MOEDER
(laat zich dramatisch voor het bad vallen en bonkt met twee vuisten op de mat, met een stem vol wanhoop)
O, alsjeblieft, neem mij mijn poppy niet af! Ik hou van haar! Ik kan niet zonder haar!
POLITIEAGENT
(ongemakkelijk bij het aanschouwen van zoveel ellende, en plotseling in het besef dat hij thuis ook twee lastpakken heeft rondlopen)Goed dan, mevrouw, we zullen het voor één keer door de vingers zien. Maar een gewaarschuwde moeder is een vader waard.
MOEDER
(probeert zich recht te hijsen, dankbaar)
Dat is goed meneer, en binnenkort krijgt ze weer een ijsje. Beloofd.
HET KIND
(klapt enthousiast in de handen, vliegt recht uit haar zeteltje, rent naar de moeder - in tegenstrijd met het script nog steeds in knielstand wegens gebrek aan lenigheid - omhelst haar en bedelft haar onder kusjes)
HET OUDSTE KIND
(komt binnengewandeld met een bal onder de arm)Mama, wil je dat nog eens doen, alsjeblieft?
MOEDER
(spreekt publiek toe)
Als er niets meer kan baten. Als uw kinders boos zijn, verontwaardigd, tegendraads, en ze drijven u tot wanhoop. Als u met uw handen in het haar zit, dan is er altijd nog: De Tragikomedie, Theater In Huis. Al moet ik u erop wijzen dat het ook wel eens fout kan gaan.
(kijkt geheimzinnig)
2. In de woonkamer(In de volksmond wordt al eens gezegd dat ‘als hij het in zijn kop heeft, hij het niet in zijn kont heeft’. Het begon in ‘de kop’ van de zoon. Hij heeft verkeerdelijk begrepen dat de familie naar het pleintje gaat om er te voetballen en beseft dat ze allen naar het grote marktplein trekken om te zingen, of iets in die aard. Zoon wil niet mee en staat vastgeplakt aan de vloer te mokken. De rest van het gezin zoekt naar paraplu’s, schoenen en tassen.)
HET KIND
(met de armen over elkaar en een gezicht vol weerstand)
Ik wil mijn bal mee. Ik wil mijn bal mee. Ik wil mijn bal mee. Ik wil naar het pleintje. Ik ga niet zonder mijn bal. Ik wil naar het pleinTJE. Met mijn bal.
MOEDER
(gaat naar het kind toe, met een onderzoekende blik)
Waar zou die knop zijn? Mijn zoon heeft zijn voetbal- en pleinknop nog aanstaan. Dan zal ik die nu even uitzetten en de marktpleinknop aanzetten.
(terwijl de moeder met haar vingers door het oranje haar woelt, zwijgt het kind om de vreemde woorden van zijn gestoorde moeder even te laten doordringen)
MOEDER
(verrukt)Gevonden! Dan zet ik de ene knop dus uit en de andere aan. Opgelost.
ZOON
(onverstoorbaar, zoals alleen kinderen onverstoorbaar kunnen zijn)Ik wil naar het pleintje. Mét mijn bal.
(Moeder reageert paniekerig en probeert nogmaals de knoppen in te drukken. Het werkt blijkbaar niet, want het kind herhaalt dat hij naar het pleintje wil.)
MOEDER
(terwijl ze het kind laat staan en van de trappen afstruikelt, roepend naar de vader die het andere kind beneden aankleedt)
Vader, we moeten maandag een nieuw kind gaan kopen. De knoppen zijn kapot. Ofwel moeten we hem repareren. Niks aan te doen.
(Niemand reageert. Het kind blijft mokken. Het moet met lichte dwang naar beneden en naar buiten begeleid worden. Het kind drentelt achter de ouders aan. Het kind trekt een lelijk gezicht. Het kind verstopt zich achter mensen zodat de ouders ongerust worden. Het kind ziet een VT4 strandbal en wil er ook één.)
MOEDER
(spreekt het publiek toe)
U ziet, het werkt niet altijd. En soms krijgt het nog een vervelend staartje ook.
3. In de woonkamer – de volgende avond
MOEDER
(roepend vanuit de keuken)
Kom de tanden poetsen, de tandenborstels zijn klaar!
(De kinderen hangen in de zetel en doen alsof ze hun moeder niet horen. Moeder herhaalt de zin nog drie maal, telkens een beetje luider.)
VADER
(gaat recht zitten en spreekt de kinderen rustig toe)Kom, vooruit, de tanden gaan poetsen.
HET JONGSTE KIND
(vastberaden)
Dat zal niet gaan. Dan zal je eerst mijn tandenpoetsknopje moeten zoeken.
VADER
(rolt met zijn ogen)
MOEDER
(spreekt het publiek toe, een klein beetje over haar toeren)Sinds die dag moet ik voor alles en nog wat knopjes zoeken: het aantafelgaanknopje, het eetknopje, het luisterknopje, het opruimknopje, het naarbedgaanknopje, … Een groot mens kan niet bevroeden hoeveel knopjes er aan zo een kind kunnen zitten. En daarbij, ze zijn blijkbaar zo petieterig klein dat ik ze de helft van de tijd niet eens vinden kan. Eén keer heb ik zelfs per ongeluk op het stampmamaknopje erlangs geduwd. Zou een heel klein beetje dreigen soms niet beter kunnen zijn?
(naar de huisgenoten die in de zetel naar de televisie kijken)Hebben jullie het gehoord?!
(De huisgenoten graaien allemaal tegelijk naar de afstandsbediening om het geluid harder te zetten. Moeder gooit haar armen in de lucht en gaat af.)
(Geluiden van buiten alwaar vader en zoon een partijtje voetbal spelen. Op het rieten zeteltje in de badkamer zit een misnoegde ijskoningin. Ze heeft, nadat haar vader zomaar het ijspaleis voorbijgereden is, nog geprobeerd om haar moeder ervan te overtuigen dat het voor haar geestelijk en lichamelijk welzijn noodzakelijk is om haar één klein bolletje te gunnen. Maar moeder is haar vader bijgevallen. Het kind brult het suikertekort van zich af.)
MOEDER
(plooit de was en probeert het gekrijs te overstemmen)
Als je zo blijft huilen, komt de politie, hoor!
HET KIND
(steekt nog een tandje, of moeten we schrijven een toontje, bij)
MOEDER
(legt een stapel handdoeken in de kast en kijkt verrast op)Oei, daar zijn ze al. Dag, meneer de politie, wat kan ik voor u doen?
HET KIND
(dempt uit nieuwsgierigheid het gekrijs tot wat klagerige nagalm)
POLITIEAGENT
(rol wordt ook gespeeld door de moeder)
(treedt ongevraagd binnen, plant de handen in de zij en spreekt met lage stem vol gestrengheid)Wij kregen melding van een huilend kind. Wat zeg ik, de melding van de buren was zelfs overbodig. Het gehuil drong helemaal door tot aan ons politiebureau. Daarom komen wij dit kind dan nu ophalen.
HET KIND
(zit ondertussen gebiologeerd toe te kijken)
MOEDER
(laat het bad vollopen, heeft een onderdanige houding en een piepstemmetje)
Maar ze huilt gewoon omdat ze geen ijsje krijgt, meneer de politie.
POLITIEAGENT
(maakt zich een paar centimeters groter teneinde meer gezag uit te stralen en lacht de moeder zomaar uit in haar gezicht)
Dat geloven wij niet, mevrouw. Een kind dat geen ijsje krijgt, huilt niet zo hard! Maak ons maar iets anders wijs!
MOEDER
(weet van ellende niet meer waar ze moet kruipen)
Echt waar, meneer, zo is het gegaan.
POLITIEAGENT
(kijkt op de moeder neer alsof ze een vers gelegde keutel is)Wij geloven u niet, mevrouw. U hebt uw kind pijn gedaan. U bent een slechte moeder.
HET KIND
(kijkt ademloos toe zonder te bewegen)
POLITIEAGENT
(loopt met zelfverzekerde tred naar het kind en wijst naar haar voorhoofd)
Zie hier, het bewijs, een litteken!
MOEDER
(met gekwelde uitdrukking)
Dat heb ik niet gedaan. Ze is gevallen op school. Tegen de hoek van een bankje.
POLITIEAGENT
(lacht ongelovig en zet het onderzoek verder, met dwingende stem)
En hier, wat is dat dan, deze rode striem?
MOEDER
(met overslaande stem)
Dat is van de elastiek van haar rokje, meneer, dat ziet toch een blinde!
POLITIEAGENT
(met gekruiste armen, lichtjes beledigd en dus onverzettelijk)Toch nemen wij uw kind mee. Want u bent een slechte moeder en dit kind verdient een goede moeder.
MOEDER
(laat zich dramatisch voor het bad vallen en bonkt met twee vuisten op de mat, met een stem vol wanhoop)
O, alsjeblieft, neem mij mijn poppy niet af! Ik hou van haar! Ik kan niet zonder haar!
POLITIEAGENT
(ongemakkelijk bij het aanschouwen van zoveel ellende, en plotseling in het besef dat hij thuis ook twee lastpakken heeft rondlopen)Goed dan, mevrouw, we zullen het voor één keer door de vingers zien. Maar een gewaarschuwde moeder is een vader waard.
MOEDER
(probeert zich recht te hijsen, dankbaar)
Dat is goed meneer, en binnenkort krijgt ze weer een ijsje. Beloofd.
HET KIND
(klapt enthousiast in de handen, vliegt recht uit haar zeteltje, rent naar de moeder - in tegenstrijd met het script nog steeds in knielstand wegens gebrek aan lenigheid - omhelst haar en bedelft haar onder kusjes)
HET OUDSTE KIND
(komt binnengewandeld met een bal onder de arm)Mama, wil je dat nog eens doen, alsjeblieft?
MOEDER
(spreekt publiek toe)
Als er niets meer kan baten. Als uw kinders boos zijn, verontwaardigd, tegendraads, en ze drijven u tot wanhoop. Als u met uw handen in het haar zit, dan is er altijd nog: De Tragikomedie, Theater In Huis. Al moet ik u erop wijzen dat het ook wel eens fout kan gaan.
(kijkt geheimzinnig)
2. In de woonkamer(In de volksmond wordt al eens gezegd dat ‘als hij het in zijn kop heeft, hij het niet in zijn kont heeft’. Het begon in ‘de kop’ van de zoon. Hij heeft verkeerdelijk begrepen dat de familie naar het pleintje gaat om er te voetballen en beseft dat ze allen naar het grote marktplein trekken om te zingen, of iets in die aard. Zoon wil niet mee en staat vastgeplakt aan de vloer te mokken. De rest van het gezin zoekt naar paraplu’s, schoenen en tassen.)
HET KIND
(met de armen over elkaar en een gezicht vol weerstand)
Ik wil mijn bal mee. Ik wil mijn bal mee. Ik wil mijn bal mee. Ik wil naar het pleintje. Ik ga niet zonder mijn bal. Ik wil naar het pleinTJE. Met mijn bal.
MOEDER
(gaat naar het kind toe, met een onderzoekende blik)
Waar zou die knop zijn? Mijn zoon heeft zijn voetbal- en pleinknop nog aanstaan. Dan zal ik die nu even uitzetten en de marktpleinknop aanzetten.
(terwijl de moeder met haar vingers door het oranje haar woelt, zwijgt het kind om de vreemde woorden van zijn gestoorde moeder even te laten doordringen)
MOEDER
(verrukt)Gevonden! Dan zet ik de ene knop dus uit en de andere aan. Opgelost.
ZOON
(onverstoorbaar, zoals alleen kinderen onverstoorbaar kunnen zijn)Ik wil naar het pleintje. Mét mijn bal.
(Moeder reageert paniekerig en probeert nogmaals de knoppen in te drukken. Het werkt blijkbaar niet, want het kind herhaalt dat hij naar het pleintje wil.)
MOEDER
(terwijl ze het kind laat staan en van de trappen afstruikelt, roepend naar de vader die het andere kind beneden aankleedt)
Vader, we moeten maandag een nieuw kind gaan kopen. De knoppen zijn kapot. Ofwel moeten we hem repareren. Niks aan te doen.
(Niemand reageert. Het kind blijft mokken. Het moet met lichte dwang naar beneden en naar buiten begeleid worden. Het kind drentelt achter de ouders aan. Het kind trekt een lelijk gezicht. Het kind verstopt zich achter mensen zodat de ouders ongerust worden. Het kind ziet een VT4 strandbal en wil er ook één.)
MOEDER
(spreekt het publiek toe)
U ziet, het werkt niet altijd. En soms krijgt het nog een vervelend staartje ook.
3. In de woonkamer – de volgende avond
MOEDER
(roepend vanuit de keuken)
Kom de tanden poetsen, de tandenborstels zijn klaar!
(De kinderen hangen in de zetel en doen alsof ze hun moeder niet horen. Moeder herhaalt de zin nog drie maal, telkens een beetje luider.)
VADER
(gaat recht zitten en spreekt de kinderen rustig toe)Kom, vooruit, de tanden gaan poetsen.
HET JONGSTE KIND
(vastberaden)
Dat zal niet gaan. Dan zal je eerst mijn tandenpoetsknopje moeten zoeken.
VADER
(rolt met zijn ogen)
MOEDER
(spreekt het publiek toe, een klein beetje over haar toeren)Sinds die dag moet ik voor alles en nog wat knopjes zoeken: het aantafelgaanknopje, het eetknopje, het luisterknopje, het opruimknopje, het naarbedgaanknopje, … Een groot mens kan niet bevroeden hoeveel knopjes er aan zo een kind kunnen zitten. En daarbij, ze zijn blijkbaar zo petieterig klein dat ik ze de helft van de tijd niet eens vinden kan. Eén keer heb ik zelfs per ongeluk op het stampmamaknopje erlangs geduwd. Zou een heel klein beetje dreigen soms niet beter kunnen zijn?
(naar de huisgenoten die in de zetel naar de televisie kijken)Hebben jullie het gehoord?!
(De huisgenoten graaien allemaal tegelijk naar de afstandsbediening om het geluid harder te zetten. Moeder gooit haar armen in de lucht en gaat af.)
Reacties