Synchroon supporteren 7 juli 2010
Mijn grote en mijn kleine man supporteren synchroon. Ik mag daar aan het andere einde van de zetel graag naar kijken. Hoe ze dicht bij elkaar zitliggen in dezelfde houding, linker- over rechterbeen, de hongerige blik strak op het scherm gericht. Hoe ze gelijktijdig en vol overgave prutsen aan gezicht en mond als de spanning wordt opgedreven en het geluid van Afrikaanse hoorns aanzwelt. En beiden veren ze gracieus recht bij een gemiste kans, heffen de handen vol wanhoop in de lucht en laten ze traag neerdalen op de verdwaasde hoofden. Wonderbaarlijk hoe ze rechtvliegen en springen en oergeluiden voortbrengen. Hoe ze de borst dramatisch naar de knieën brengen en hun ogen halvelings bedekken wanneer er bedreiging is. Oeeeeee. Een dubbel misthoorngeluid produceren ze dan.
Het heeft iets van een moderne dans. Anna Theresa de Keersmaecker, eat your heart out.
Soms gunt prins zich een kort en haast ademloos stukje tekst na een doelpunt:
"Papa, van zo ver ... had je het gezien papa, ... gewoon gestrekte bal tegen de paal, ...had je het gezien, ‘wijkte’ gewoon af, papa, gewoon die goal in..."
Hun enthousiasme werkt aanstekelijk, dus waag ik me ook aan een beetje commentaar - aan de echte dans durf ik uit gebrek aan passie niet beginnen.
" Die nummer 11 van Urugay lijkt op Leroy. Weet je wel, Leroy van Fame," zeg ik. Mijn grote man gromt iets onverstaanbaars.
"Go Leroy, go," probeer ik plagerig.
Er komt geen enkele reactie.
Dat de Urugayanen het wat mij betreft op basis van hun looks mogen winnen. Er zijn er een paar bij met lange manen en die wapperen zo schoon in de vertraging.
Nog steeds geen reactie. Waarschijnlijk wegens onrelevant.
De poëtische schoonheid van vertraagde voetbalbeelden: die kluiten weggestampte aarde, zie ze vliegen. En de voetballers zelf ook, in vertraging, zie ze rennen, springen, vliegen, botsen, duiken, vallen en weer opstaaaaaan.
Niks.
Of een bal tegen de facade van nr 7 die in close-up een beugel lijkt te dragen niet erg pijnlijk zou zijn, bedenk ik in stilte.
En, haha, nu hebben ze ‘onslievenheer’ ook ingeschakeld om in de herhaling zijn geinig heilig licht over een held te werpen.
Synchroon supporteren is een kunst. Voor de buitenstaander zit er niets anders op dan een beetje weemoedig toe te kijken.
Maar op het einde van het spelletje, kruipt prins van zijn vader weg naar mij toe.
"Kijk, mama," zegt hij. "Die ene zijn kraagje staat recht. Zou dat nu niet kietelen in zijn nek?"
Het heeft iets van een moderne dans. Anna Theresa de Keersmaecker, eat your heart out.
Soms gunt prins zich een kort en haast ademloos stukje tekst na een doelpunt:
"Papa, van zo ver ... had je het gezien papa, ... gewoon gestrekte bal tegen de paal, ...had je het gezien, ‘wijkte’ gewoon af, papa, gewoon die goal in..."
Hun enthousiasme werkt aanstekelijk, dus waag ik me ook aan een beetje commentaar - aan de echte dans durf ik uit gebrek aan passie niet beginnen.
" Die nummer 11 van Urugay lijkt op Leroy. Weet je wel, Leroy van Fame," zeg ik. Mijn grote man gromt iets onverstaanbaars.
"Go Leroy, go," probeer ik plagerig.
Er komt geen enkele reactie.
Dat de Urugayanen het wat mij betreft op basis van hun looks mogen winnen. Er zijn er een paar bij met lange manen en die wapperen zo schoon in de vertraging.
Nog steeds geen reactie. Waarschijnlijk wegens onrelevant.
De poëtische schoonheid van vertraagde voetbalbeelden: die kluiten weggestampte aarde, zie ze vliegen. En de voetballers zelf ook, in vertraging, zie ze rennen, springen, vliegen, botsen, duiken, vallen en weer opstaaaaaan.
Niks.
Of een bal tegen de facade van nr 7 die in close-up een beugel lijkt te dragen niet erg pijnlijk zou zijn, bedenk ik in stilte.
En, haha, nu hebben ze ‘onslievenheer’ ook ingeschakeld om in de herhaling zijn geinig heilig licht over een held te werpen.
Synchroon supporteren is een kunst. Voor de buitenstaander zit er niets anders op dan een beetje weemoedig toe te kijken.
Maar op het einde van het spelletje, kruipt prins van zijn vader weg naar mij toe.
"Kijk, mama," zegt hij. "Die ene zijn kraagje staat recht. Zou dat nu niet kietelen in zijn nek?"
Reacties